„Czułość jest spontaniczna i bezinteresowna, wykracza daleko poza empatyczne współodczuwanie.

Jest raczej świadomym, choć może trochę melancholijnym, współdzieleniem losu.

Czułość jest głębokim przejęciem się drugim bytem, jego kruchością, niepowtarzalnością, jego nieodpornością na cierpienie i działanie czasu.

Czułość dostrzega między nami więzi, podobieństwa i tożsamości.

Jest tym trybem patrzenia, które ukazuje świat jako żywy, żyjący, powiązany ze sobą, współpracujący, i od siebie współzależny.

Literatura jest właśnie zbudowana na czułości wobec każdego innego od nas bytu. To jest podstawowy psychologiczny mechanizm powieści”

Olga Tokarczuk – Mowa Noblowska